Leonie en Annelie in Burkina Faso

Hey allemaal,

Laten we beginnen met het dagelijkse weerpraatje. Dat zal nu ng even hetzelfde blijven, kort samengevat, het is hier warm. De temperaturen lopen hier echt te hoog op. Wanneer het echt te heet wordt, dan brengt een regenbuitje enige verfrissing. Het zweet loopt over mijn lijf en ik zou elk moment van de dag een douche willen nemen of in een zwembad willen springen.

Gisteren heb ik Annelie en Leonie uitgezwaaid. Ik heb ze 10 dagen op sleeptouw genomen door Burkina Faso.
Wat maakten we allemaal mee tijdens onze tour de Burkina Faso:

- verbranden op de moto tijdens een ritje door Ouagadougou, dat ging samen met een moto met platte band waar raar maar waar geen gaatje in te bespeuren was
- krokodillen die een lekker kipje kregen die we ervoor eens als stoeltje mochten gebruiken
- wonen in african style voor Leonie en Annelie
- spelen in het zwembad
- spinnen in de badkamer doodslaan
- 2 maal i nde nacht moeten vluchten voor een regenbui aangezien we buiten sliepen onder een palmboom
- reizen van ouaga naar bobo met een bus met een probleempje waardoor we er 6 uur over gedaan hebben voor een rit dat normaal maxiumum 5 uur in beslag neemt
- 5 u in een taxi brousse gezeten waar altijd nog iemand bij kan ook al denk je dat er nu echt wel niemand
meer bij kan
- souvenirtjes kopen op de grand marché met een groot aantal verkopers die je maar al te graag iets wil proberen te verkopen
- zalig afkoelen in de waterval met een heerlijke mango
- veel pagnes bekeken voordat we de goede gevonden hadden
- mooie kleedjes laten maken van deze pagnes
- bibberen op het bootje tusen de nijlpaarden wegens een grote regebui van de nacht ervoor
- Heleen die constant vraagt om nog een keer het spel boonanza te spelen
- benen en armen die vol muggenbeten staan, echt lelijk !!
- Annelie en Leonie maken kennis met afrikaanse muziek op verschillende bussen

Jammergenoeg moest ik dus gisteren mijn vriendinnen uitzwaaien, waardoor ik stiekem toch wel een beetje
heimwee naar België begin te krijgen.

Voor de rest zijn we nog steeds niet verhuisd. Er is al een gezin vertrokken, maar ook al iemand in de plaats gekomen. Dus wanneer ik zal verhuizen blijft nog een groot raadsel en voor mij is er zeker geen haast.

Verder ben ik naar het huwelijk van Sakandé geweest. Daar willen de mannen hun kunstjes tonen die ze kunnen doen met hun moto, sorry Annelie scooter bedoel ik. Dit gaat gepaard met héél veel stof en heel wat lawaai.

Veel groetjes uit Burkina Faso
Heleen

5 maanden in Burkina

Hey iedereen,

Een jaar geleden zette ik voor het eerst mijn eerste stapjes in Afrika., meer bepaald in de hoofdstad van Burkina Faso, Ouagadougou, kortweg Ouaga.
Ik werd er overweldigd door de hitte, het drukke verkeer en het oranje zand die overal te zien is.

Ik had nooit gedacht dat ik er 1 jaar later terug ging staan. Nu heb ik er gewoogweg mijn eigen stekje, een eigen huisje samen met Saïd.Het is een plaatsje waar ik me helemaal thuis voel. Wat wel jammer is, is dat we moeten verhuizen. De eigenaar wil alle huizen afbreken en terug opbouwen, waardoor iedereen dus weg moet. Het zal toch raar zijn om weg te gaan uit mijn vertrouwde omgeving. Ik ken iedereen die op mijn 'cour' woont, weet waar ik zaken zoals tomaatjes en uitjes kan vinden. We prberen zeker iets in de buurt te vinden, maar zijn zeker niet te haastig om te verhuizen.

Ik heb hier eindelijk mijn eigen fiets gekocht en ik had het eigenlijk al veel eerder moeten doen. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik overal naartoe ga met mijn fiets met coole fietszakken en die begon ik nu toch echt wel te missen.
Ik was hopeloos op zoek naar een legging. Je rokjes en kleedjes moeten hier toch ongeveer tot aan je knieën komen om deftig op straat rond te lopen. Aangezien niet al mijn rokjes lang genoeg zijn, draag ik daar dus een legging onder. Aangezien ik hier nu al 5 maanden ben, beginnen deze toch al enige gaatjes te vertonen.

Dus ik ging naar de kledingmarkt met kleren uit Europa, China... achter de Marina Market (een supermarkt waar ze alles hebben, maar wel aan een prijzige prijs).In vergeleken met België heb je hier tijd en geluk nodig als je kleren wil kopen. Er zijn vele stapels met kleren: rokjes, kleedjes, broeken, topjes... Je zegt wat je juist zoekt en dan ga je eerst rustig gaan zitten terwijl iemand stuk per stuk elk kledingsstuk toont. Als je het goed vindt, leg je het aan de kant en pas je het achteraf. Ik heb onder andere een rokje uit de H en M en uit de JBC gekocht voor ongeveer 3 euro. Na vele winkeltjes heb ik ook uiteindelijk een legging gevonden.

Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje. Jammergenoeg is de afrikaanse 'winter' hier definitief voorbij. Na 2 maanden rust, mag de ventilator terug op volle toeren beginnen draaien, dit dag en nacht. De lange broeken en truien kunnen ook terug in de valies verdwijnen.
Helaas weet ik dat dit pas het begin is en dat de grootste hitte nog moet komen. Dat wordt puffen en zweten.

Veel groetjes en dikke kussen
Heleen

Hey allemaal !

Eerst en vooral een gelukkig nieuwjaar voor jullie allemaal. Hopelijk wordt het een fantastisch jaar met prachtige momenten om nooit meer te vergeten. Het jaar is in ieder geval al goed begonnen voor mij.

Het is nu al een goede week geleden dat ik Hendrik en mijn mama heb uitgezwaaid en het wordt tijd voor een verslagje van hun bezoek. Ik vond het echt fantastisch dat ze er waren. Ik heb ze het prachtige Burkina Faso kunnen tonen waar ik zo verliefd op ben geworden. Hopelijk heb ik ze een beetje van mijn enthousiasme hiervoor kunnen meegeven.

Op kerstavond kwamen we toe en dat werd meteen gevierd met lekker uiteten in het centrum van Ouagadougou. Zo hadden ze meteen kennisgemaakt met de taxi's in Ouaga, die in België gegarandeerd niet door de keuring zouden raken.
Nadat mijn ouders kerst hadden gevierd op afrikaanse wijze waren we klaar om de 26ste op reis te vertrekken.

Met zen vijf vertrokken we. Dat waren ik, Hendrik, mama, Saïd en Bob. Dat was onze chauffeur, hij had de naam Bob gekregen ten eerste omdat we zijn echte naam altijd vergaten en ten tweede omdat hij nooit alcohol dronk wanneer hij nog met de auto moest rijden.

De eerste slaapplaats van in Gaoua waar we de cultuur van de Lobi opsnoven in het museum waar we een fantastsiche gids kregen die al onze vragen zonder probleem beantwoordde. De reis werd verder gezet richting Banfora war we sliepen in een fantastisch hotelletje dat bestond uit prachtig ingerichte hutjes.

Toen was er toch wel een niet onbelangrijke dag aangebroken, namelijk mijn verjaardag. Ik kreeg bij het ontbijt zelf een echte verjaardagscake. We bezochten een van de mooiste plekjes van Burkina Faso, dus mijn dag kon al zeker niet meer stuk. Na een verfrissende duik in de waterval klommen we nog op de Dômes van Fabedougo waar we genoten van prachtige uitzichten.

Met zonsondergang brachten we een bezoek aan het meer met de nijlpaarden. Daar konden we vanuit een bootje de dieren bewonderen en geieten van een prachtig uitzicht.

De reis werd verder gezet richting Bobo waar we de tweede grootste stad van Burkina Faso wat verkenden. We brachten een bezoek aan de moskee en aan 'le vieux quartier'.
We maakten ons klaar om terug naar Ouaga te keren maar eerst hielden we nog een tussenstop voor een zalige pique nique aan het water.

Na deze reis konden we wel enkele dagen gebruiken om een beetje uit te rusten. Of toch Said en ik, mijn ouders gingen nog volop rondwalen in de straten van Ouaga op zoek naar zaken waar ze nog een foto van konden nemen. Op oudejaar zagen we vuurwerk en 's avonds konden we genieten van de heerlijke kookkunsten van Hendrik, die ik toch al 3 maanden had moeten missen.

Op 2 januari kon de tweede reis beginnen. Opnieuw vergezeld door Bob gingen we richting Tiébélé, het dorp van Saïd. Daar brachten we een bezoek aan zijn familie en deelden kleren, speelgoed en snoepjes uit.
Ook gingen we naar het natuurpark in Nazinga waar we olifanten konden bewonderen die zaten te baden in de zon.

Terug in Ouaga zat hun verblijf er bijna op. Ik werd nog overladen met heerlijke koekjes en snoepjes uit België. De allerlaatste dagen werden besteed aan marktjes bezoeken, souvenirtjes uizoeken en een bezoekje brengen aan de kleuterschool waar ik wat help.

Op 7 januari nam ik afscheid en ging hun leven in België en mijn leven hier in Burkina Faso terug zijn gewone gangetje.

Veel groetjes
Heleen

Bonjour,

Ik weet dat het alweer veel te lang geleden is dat ik hier een berichtje  heb gepost. Om het kort te houden, ik leef nog altijd, zit nog steeds in Burkina Faso en ik ben zeker van plan hier nog eventjes te blijven.

Aangezien mensen mij altijd naar het weer vragen, zal ik er ook maar iets over vertellen. Wanneer ik vraag ‘Hoe gaat het in België?’, hoor ik snel: ‘Het is hier koud, daar is het niet zo hé? ‘
Wel ik moet toegeven dat het hier inderdaad warmer is dan bij jullie, maar nu begint het toch sterk af te koelen, vooral het verschil in temperatuur tussen overdag en ’s nachts is groot. Overdag is het nog steeds rond de 30 graden, maar er heerst toch wel een wind die ‘koud’ kan aanvoelen, vooral in de douche. ’s Nachts kan het toch minder dan 20 graden zijn en dan is een ventilator zeker niet nodig en een goed deken meer dan welkom om te slapen. Het grote voordeel is dat muggen niet van koude houden en ze zich altijd maar meer en meer koest beginnen te houden.

Verder ben ik ook naar een ‘verlovingsfeest’ geweest. Dat houdt in dat vrienden en familie van de vrouw en de man naar het dorp van de vrouw gaan. Daar wordt de goedkeuring gevraagd aan de vader van de dochter om te kijken of de man wel goed genoeg is voor zijn dochter. Dan wordt er ook een bruidschat gegeven aan de familie van de dochter. Er werd dan ook samen gegeten en achteraf wanneer de goedkeuring gegeven was keerden we allemaal met veel getoeter en geroep terug naar Ouagadougou.

Zoals ik eerder al eens vermeldde heb ik dus zwarte piet gespeeld hier voor de Nederlandse school. Het was echt een heel erg leuke dag. Samen met Phoebe en Simone hebben we zwarte piet gespeeld. We hadden prachtige pakken en waren perfect geschminkt en omgevormd tot een echte zwarte piet, correctie zwarte miet. Aangezien het dus om een Nederlandse school ging waren er uiteraard pepernoten op volop rond te strooien. Ik moet toegeven dat deze helemaal nog zo slecht niet waren. Ik had maar één keer vergeten mijn handschoenen terug aan te doen toen ik me wat ging bijschminken, want ik kan zeggen je zweet wel goed als je helemaal zwart bent en goed ingepakt zit in een pietenpak. We hebben in ieder geval heel vriendelijke Nederlanders leren kennen. Ik moet wel toegeven dat we voor nogal spektakel zorgden wanneer we als zwarte piet door de straten van Ouagadougou liepen. We werden zelfs gefotografeerd en toen we op het einde in de laadbak van een jeep terug naar het huis reden om ons af te schminken hadden we ook veel bekijk. Iemand die lijkt op de Kerstman samen met drie erg zwarte mensen die er precies niet zo Afrikaans uitzien…

Een witte kerst zal ik in ieder geval niet hebben dit jaar, maar dat is zeker in België ook niet altijd een zekerheid. Al is de kans bij jullie zeker wel groter. Kerst wordt hier zeker ook gevierd, mocht je daar over twijfelen. Ik heb al opgeblazen Kerstmannen gezien. Er is ook een ‘kerst-pagne’ waar Jezus in zijn kribbetje samen met Maria en Jozef op afgebeeld staan. Daar ga ik toch geen kleedje van laten maken. In tegendeel heb ik wel drie pagnes gekocht waar ik wel leuke dingen van ga laten maken.

Ook ben ik bijna officieel ingeschreven aan de ‘Université de Ouagadougou’. Alle namen van de studenten die ingeschreven kunnen worden op papier gezet en uitgehangen en ja hoor mijn naam stond er ook tussen. Dus ooit zal in een echte student zijn hier.

Om af te sluiten ben ik ook naar een voetbalmatch geweest hier. De finale tussen de twee beste ploegen uit Burkina Faso. Niet dat ik een grote voetbalfan ben, maar eens een match zien in Burkina Faso leek mij wel eens leuk. En de ‘witte’ hadden gewonnen, had ik voorspeld aangezien mijn huidskleur wit is. Ik moest toch voor iemand supporteren hé. ’s Avonds ben ik ook nog naar een concert geweest in ‘Institut Francais’. Ik heb er heel erg goede muziek gehoord en ook mooie dans gezien. Ik had even het gevoel dat ik terug in Europa zat, aangezien er meer blanken dan zwarten in de zaal zaten.

Bonne journée

Heleen 

Dag iedereen !

Hier volgt nog een berichtje uit Burkina Faso.

Ik moet zeggen dat ik de weken na ons reisje niet zo heel erg veel heb uitgespookt en er staat ook geen zo’n grootse dingen op de planning voor het moment. Wel weet ik nu dat mijn mama en Hendrik de 24^ste december toekomen in Ouagadougou en dan kan ik hun voor twee weken lang het prachtige Burkina Faso tonen. 

Verder ben ik via Rafaël, de verantwoordelijke van de vereniging waarmee ik mijn stage gedaan heb in februari tot mei, in contact gekomen met de directeur van de Nederlandse school in Ouagadougou. Hij vroeg of we zwarte piet wilden spelen op het sinterklaasfeestje in zijn school. Ik dacht, laat dat een burkinabé doen, moet je geen schmink kopen, maar hij moet ook nog eens Nederlands spreken, dus voor enkele uren zal ik mij dan toch even wat ‘zwart’ voelen. Misschien zullen ze me dan geen ‘nassara (=blanke)  of la blanche’ meer noemen als ik over straat loopt. 

We hebben ook goed kunnen uitrusten in ‘Loumbila Beach’, een mooi aangelegde plaats voor toeristen met een zwembad, ligzetels en zelf een echt toilet. Niet ver daarvandaan konden we de ‘tuin’ van de president bezoeken, wat een zoo is. We hebben er apen, een giraffe, kamelen, krokodillen, antilopen, wrattenzwijnen zoals Pumba, leeuwen, tijger en nog veel meer dieren gezien. Ik stond er ook enkele meters van een nijlpaard en geloof mij, zo’n beest is echt gigantisch. Ook heb ik een gezellig praatje gemaakt met meneer de olifant. Het was niet echt een zoo dat je met de zoo van Antwerpen kan vergeleken. Je reed met je auto van kooi tot kooi, maar het was eens een ervaring, een zoo in afrika. Je kon er achteraf ook geen hamburger met frietjes of een kleine pluche leeuwtje kopen. 

Voor de rest mag ik ook nog drie dagen in de week helpen in een kleuterschooltje. Het is een schooltje die twee klassen van ongeveer 20 kindjes bevat. Kleuteronderwijs is net zoals bij ons niet verplicht. Het verschil is echter dat in België bijna iedereen naar de kleuterschool gaat, terwijl dit hier het geval niet is. Dit komt doordat het redelijk duur is, de ouders kiezen dus zelf of ze hun kinderen naar de kleuterschool willen laten gaan of niet. 

Veel liefs

Heleen

Bonjour mes amis,

Hier volgt nog een berichtje uit het verre en als ietsje minder hete Burkina Faso. Ik weet dat het alweer lang geleden is dat ik een berichtje heb geplaatst. Ik was namelijk op reis en nu ben ik terug thuis, straks meer hierover.

Het is er dan toch eindelijk van gekomen, ik heb mijn kleren gewassen. Eerst enkele emmers geleend van de buren en ik kon er aan beginnen. Ik had er te lang mee gewacht, het gevolg is dat er een berg kleren op mij lag te wachten. Het werd al gauw duidelijk dat een blanke die haar kleren wast op ‘african style’, dus met de hand, iets was dat de kinderen van onze ‘cour commune’ niet elke dag zagen. Een ‘cour commune’ kan je vergelijken met een ‘steeg’ en aan weerskanten allemaal huizen op een rij. In ieder geval had ik dus een groot publiek terwijl ik mijn kleren aan het wassen was.

De drie weken babysitten zijn voorbij gevlogen. Ik heb me goed geamuseerd met Tristan en Milla. Een voordeel voor mij, ze hebben een zwembad en net als de kindjes ben ik verzot op een frisse duik af en toe. In de familie spreek ik zo goed als altijd Nederlands met de kinderen. Dit is maar goed ook, want af en toe begin ik al te denken in het Frans en volgens Saïd praat ik ook in het Frans als ik slaap.

Zoals ik dus al eerder vermeld heb, ben ik dus op reis geweest samen met Saïd.
Eerst namen we de bus vanuit Ouaga naar Toecé, daar woont zijn broer, Honoré. Daar konden we de moto van Honoré gebruiken om via Pô naar Tiebélé (ongeveer een 100 km van Toecé) te rijden. Tiebélé is het dorp waar Saïd is geboren. Mits enkel een benzineprobleeem en een bandenprobleem kwamen we heelhuids toe in zijn dorp. Daar sprak zo goed als iedereen enkel het ‘Groussi’, de taal van ginder. Enkel de jonge mensen konden ook Frans, dit komt doordat de oudere mensen nooit naar school zijn geweest om het Frans te leren. Aangezien Saïd opgevoed is in het ‘Groussi’, was dit voor hem geen enkel probleem. Ik verstond er wel niets van, maar de belangrijke zaken werden vertaald voor mij. Het leven ‘au village’ is toch wel niets te vergeleken met het leven in Ouaga. Mensen leven er van de landbouw, vrouwen moeten ver lopen om water uit de waterput te halen of om naar de markt te gaan. Al geeft het een rustige indruk, sommige tijden is het heel hard werken. Het dorp is gelegen tussen de bergen, wat voor prachtige uitzichten zorgt.

Wat heb ik allemaal gedaan in het dorp?
Ik heb er geslapen op het dak van een huis met een prachtige sterrenhemel boven ons.
Het dorp is ook zeer toeristisch, omdat er een typisch dorpje te bezichtigen is met prachtige tekeningen op de muren. Sorry mensen, ik en een fototoestel gaan niet zo goed samen, ik heb dus maar enkele foto’s genomen, die zijn te bezichtigen op facebook.
Ik ben er ook illegaal in Ghana geweest en in het Engels (weliswaar Afrikaans-Engels) benzine kunnen kopen voor de moto. Normaal mag ik niet binnen in Ghana, aangezien ik geen visum heb, maar daar in het dorp was er geen enkele controle hiervoor.
Ik heb er het gigantisch grote maïsveld als toilet gebruikt, heeft zijn charmes, maar toch…
Ook heb ik er kennis gemaakt met een heleboel familieleden van Saïd, waaronder zijn opa. Van hem hebben we een haan en eieren gekregen toen we naar huis gingen.

In zijn dorp zijn we twee nachten blijven slapen, daarna namen we de moto terug richting Toecé. We hielden een korte tussenstop in Pô, waar de vriend van Saïd juist vader geworden was, dus uiteraard moesten we de baby gaan bezoeken en we gaven zeep als cadeau voor de baby, wat de gewoonte hier is. In Toecé aangekomen bleven we nog een nacht slapen bij Honoré om dan de dinsdagmorgen een ‘taxi brousse’ te nemen richting Ouagadougou.

Het reisje zit er op, maar we hebben er allebei heel hard van genoten.

A++++ (tot ziens)

Heleen 

Bonjour tout le monde,

Hier volgt nog een berichtje uit het verre en nog steeds lekker warme Burkina Faso.
Ik ben hier nu al bijna drie weken (de tijd gaat veel te snel) en ik voel me hier als een vis in het water.

Ik ga mij dus inschrijven aan de ‘université de Ouaga’ om er psychologie te studeren. Dit gaat echter niet zo vlot als ik gedacht had. Eerst moest mijn diploma vertaalt worden in het Frans. Daar nam de Belgische ambassade rustig zijn tijd voor. Tenslotte had de universiteit ook nog mijn geboorteakte nodig. Normaal zijn alle papieren nu in orde en als alles goed loopt kan ik in januari beginnen met mijn studies.

In het begin heb ik het allemaal heel erg rustig gehouden hier. Ik heb wel bijna 6 uur in een vliegtuig gezeten, dus ik moest me goed ‘réposeren’. Het Burkinese leventje is rustig. Na het eten is het tijd voor een siësta. Anders ontspannen we in een ‘kiosque’ of vergezel ik Said tijdens een spelletje scrabble, hij is er erg goed in. Het slapen is wel niet zo warm als de eerste keer toen ik hier was, daar ben ik zeer gelukkig om. Tegen de morgen kan ik zelfs al een ‘pagne’ op mij verdragen om nog wat verder te soezen. Mochten de muggen mij nu nog wat meer met rust laten, dan zou het fantastisch zijn. Mijn benen staan zoals gewoonlijk al weer vol met muggenbeten.

Wat ik nu zal zeggen, zullen niet veel mensen geloven, en zeker Hendrik en mama niet, maar het is waar. Ik begin stilletjes aan te leren koken, weliswaar geen worst met appelmoes maar Burkinese gerechten zoals ‘alloco’ en ‘benga’. Ik heb dan ook een hele goede meester die luistert naar de naam Saïd Nakena.

Maar ik heb niet enkel stil gezeten. Ik heb ook een bezoek gebracht aan de school waar ik drie maanden stage gedaan heb, nl. ‘Ecole Samandin A’. Na 100 handjes schudden kwam ik eindelijk aan op de school. Ik hoorde al snel overal de naam ‘Hélène’, ik wist zeker dat ze ons nog niet vergeten waren. De leerkrachten ontvingen ons met open armen en waren heel verrast ons te zien. Het was echt leuk om nog eens terug te gaan naar de school, ik ga zeker nog eens teruggaan. Er stond een vlag op de speelplaats, omdat de school hun 50-jarig bestaan had gevierd.

Ook heb ik werk gevonden, toch voor drie weken. Ik mag namelijk in het gezin waar ik één keer per week Nederlandse les zal geven ook drie weken op de kinderen passen. Het is een gezin met een Franse moeder en een Vlaamse vader uit Antwerpen. Ze wonen al twee jaar in Burkina Faso. Na deze drie weken zal ik ook nog op de kinderen mogen passen elke dinsdag en elke vrijdag middag.
Ze hebben twee kindjes, nl. een meisje van 7 jaar en een jongen van 4 jaar. Ze heten Milla en Tristan. Ik ben heel blij dat ik dit hier kan doen. Het is ook leuk om zo in contact te zijn met westerlingen in Burkina Faso en het vult zo ook mijn rustige dagen.

Tot slot voor de mensen die denken dat er geen nachtleven is in Ouagadougou, dan zijn ze fout. Ik ben naar een echte ‘nightclub’ geweest en ik heb mij er zeer goed geamuseerd. Het was er lekker koel, laat ik eerder zeggen koud. Gelukkig krijg je van dansen warm. Je moet weten dat je in Burkina Faso nooit zomaar in het openbaar mag beginnen kussen. Dus de oplossing, als er een slow gedraaid wordt, dan gaan alle lichten uit… african style and I love it! 

Bisou

Heleen